Неліктен "өз жартыңды" күтуді доғару керек
Өзіңіздің "екінші жартыңызды" күтуді тоқтатыңыз, өйткені бізге лайықты адамдар көп болуы мүмкін!
Неліктен адамдар әлемде оларға лайықты бір ғана адам бар деп үміттеніп, көңілдерін қалдырады?? Егер біз өміріміздің түрлі кезеңдерінде әртүрлі адамдармен бақытты бола аламыз деп ойласақ, бақытты болар ма едік??
Яғни, әр адам өмірінде, әсіресе қазіргі әлемде, өзі үшін мінсіз адамды бірнеше рет кездестіре алады.
Тарихи тұрғыдан, әрине, неліктен біз "өлім айырғанша" бірге өмір сүргіміз келетіні түсінікті - бұрын адамдар әлдеқайда ертерек (30-40 жаста) қайтыс болатын. Яғни, біз тіпті бір-бірімізден жалығып үлгермейтінбіз. Бірақ соңғы 100 жыл ішінде ғылым мен медицинаның дамуы арқасында адамдар әлдеқайда ұзақ өмір сүре бастады. Бүгінгі таңда адамның орташа өмір сүру ұзақтығы - 71 жыл! Осы 70 жыл ішінде өзіңіздің "алғашқы махаббатыңыздан" қатты шаршағаныңыз таңқаларлық жайт емес. Сонымен қатар ерлі-зайыптылардың бірі қайтыс болып, ал екіншісі басқа адаммен қайтадан бақытты болуы мүмкін.
Өмірлік екінші жартыңның романтикалық идеалы теорияда әдемі. Бірақ қазір бізге лайықты адамды табуға тырысқан дұрыс шығар? Егер қарым-қатынас ұзаққа созылса - жақсы ғой, бірақ қалай болатыны белгісіз. Өйткені, әрқайсымызға тек бір мінсіз серіктес кездеседі деп сенуге ешқандай себеп жоқ.
Махаббат - бұл шектеулі сандағы адамдарға жететін, орны толмас ресурс емес. Керісінше, махаббат кез келген кеңістікті толтыра алады.
Әрине, бүкіл өмірін бірге өткізгісі келетін адамды кездестірген бақытты адамдар бар. Бірақ бұл жағдайда да, екінші адам сол нәрсені қалайды ма, жоқ па – ол белгісіз. Бір-бірін өздерінің идеалдары деп санайтын екі адам өз тағдырларын біреумен мәңгі байланыстыруға дайын болған кезде, өмірінің бірдей кезеңдерінде бір географиялық нүктеде олардың кездесу мүмкіндігі соншалықты жоғары ма? Неліктен мұндай кездесудің ықтималдығына күмәндану махаббат идеясына опасыздық жасаумен бірдей?
Мұндай кездесуге қатысты өз мүмкіндіктеріңіз жайлы ашық ойлану шынымен де романтикалық емес пе? Немесе қазіргі уақытта бұл серіктесіміз үшін ең жақсы нұсқа болғандықтан, оның бізбен бірге екенін ойлау біз үшін ауыр шығар. Бұл жағдайда бейсаналық түрде болса да, біз мұны өзіміз де жасайтын шығармыз. Логикалық тұрғыдан алғанда, бұл ең ақылға қонымды тәсіл. Егер біз "екінші жартымыз" туралы аңызды ұстанатын болсақ, онда біз өзімізді және бақытымызды қатты шектейтін боламыз.
Салыстырмалы түрде өзінің жұбын жас кезінде тауып, содан кейін сүйікті адамы қайтыс болғанын елестетіп көрейік. Бұл жағдайда өз махаббатының бақытты естеліктерін тұғырға қою қаупі өте жоғары және бұл жоғары стандартқа ешқандай жаңа қарым-қатынас жете алмайды. Мәселе мынада, естеліктер - бұл өмір емес. Егер өлім болмаса, екінші жартым деп санайтын адаммен қарым-қатынас әртүрлі себептермен бұзылуы мүмкін. Міне, біз тағы да "бір-бірінен жалыққанға дейін қайтыс болды" дегенге оралдық.
Сен үшін жаралған белгілі бір адамның немесе екінші жартыңның болуына сену көп қайғы-қасірет әкеледі. Бір сәтте бұл мінсіз адам ақымақтық жасап, сізді ашуландырады немесе жаныңызды ауыртады. Содан кейін мұны ұзақ мерзімді қарым-қатынаста болатын нәрсе ретінде қабылдаудың орнына, сіздің идеалды серіктес туралы иллюзияңыз қирап, көңіліңіз қалады.
Міне, мәселе қайда жатыр. Егер сіз компромисске жол берместен, романтизацияланған, кемшіліксіз қарым-қатынасты іздейтін болсаңыз, онда сізді көптеген келеңсіздіктер күтіп тұруы мүмкін, өйткені ешкім сіздің ойыңыздағы мінсіз адамның бейнесіне сәйкес келе алмайды.
Ал, егер жұптағы екі адам бәрін тағдырға артпай, бір-бірін таңдауды шешсе және бәрі әрдайым оңай және түсінікті бола бермейтінін түсінсе, онда олар өздерінің қарым-қатынасымен жұмыс істеуге ынталы болады. Өйткені олар бір-бірін лайықты түрде қабылдайды.
Бағалайтыныңыз соншалық, қиындықтарды бірге жеңуге дайын және сізді сүйетін адаммен болғаныңыз жақсы емес пе?
Яғни, әр адам өмірінде, әсіресе қазіргі әлемде, өзі үшін мінсіз адамды бірнеше рет кездестіре алады.
Тарихи тұрғыдан, әрине, неліктен біз "өлім айырғанша" бірге өмір сүргіміз келетіні түсінікті - бұрын адамдар әлдеқайда ертерек (30-40 жаста) қайтыс болатын. Яғни, біз тіпті бір-бірімізден жалығып үлгермейтінбіз. Бірақ соңғы 100 жыл ішінде ғылым мен медицинаның дамуы арқасында адамдар әлдеқайда ұзақ өмір сүре бастады. Бүгінгі таңда адамның орташа өмір сүру ұзақтығы - 71 жыл! Осы 70 жыл ішінде өзіңіздің "алғашқы махаббатыңыздан" қатты шаршағаныңыз таңқаларлық жайт емес. Сонымен қатар ерлі-зайыптылардың бірі қайтыс болып, ал екіншісі басқа адаммен қайтадан бақытты болуы мүмкін.
Өмірлік екінші жартыңның романтикалық идеалы теорияда әдемі. Бірақ қазір бізге лайықты адамды табуға тырысқан дұрыс шығар? Егер қарым-қатынас ұзаққа созылса - жақсы ғой, бірақ қалай болатыны белгісіз. Өйткені, әрқайсымызға тек бір мінсіз серіктес кездеседі деп сенуге ешқандай себеп жоқ.
Махаббат - бұл шектеулі сандағы адамдарға жететін, орны толмас ресурс емес. Керісінше, махаббат кез келген кеңістікті толтыра алады.
Әрине, бүкіл өмірін бірге өткізгісі келетін адамды кездестірген бақытты адамдар бар. Бірақ бұл жағдайда да, екінші адам сол нәрсені қалайды ма, жоқ па – ол белгісіз. Бір-бірін өздерінің идеалдары деп санайтын екі адам өз тағдырларын біреумен мәңгі байланыстыруға дайын болған кезде, өмірінің бірдей кезеңдерінде бір географиялық нүктеде олардың кездесу мүмкіндігі соншалықты жоғары ма? Неліктен мұндай кездесудің ықтималдығына күмәндану махаббат идеясына опасыздық жасаумен бірдей?
Мұндай кездесуге қатысты өз мүмкіндіктеріңіз жайлы ашық ойлану шынымен де романтикалық емес пе? Немесе қазіргі уақытта бұл серіктесіміз үшін ең жақсы нұсқа болғандықтан, оның бізбен бірге екенін ойлау біз үшін ауыр шығар. Бұл жағдайда бейсаналық түрде болса да, біз мұны өзіміз де жасайтын шығармыз. Логикалық тұрғыдан алғанда, бұл ең ақылға қонымды тәсіл. Егер біз "екінші жартымыз" туралы аңызды ұстанатын болсақ, онда біз өзімізді және бақытымызды қатты шектейтін боламыз.
Салыстырмалы түрде өзінің жұбын жас кезінде тауып, содан кейін сүйікті адамы қайтыс болғанын елестетіп көрейік. Бұл жағдайда өз махаббатының бақытты естеліктерін тұғырға қою қаупі өте жоғары және бұл жоғары стандартқа ешқандай жаңа қарым-қатынас жете алмайды. Мәселе мынада, естеліктер - бұл өмір емес. Егер өлім болмаса, екінші жартым деп санайтын адаммен қарым-қатынас әртүрлі себептермен бұзылуы мүмкін. Міне, біз тағы да "бір-бірінен жалыққанға дейін қайтыс болды" дегенге оралдық.
Сен үшін жаралған белгілі бір адамның немесе екінші жартыңның болуына сену көп қайғы-қасірет әкеледі. Бір сәтте бұл мінсіз адам ақымақтық жасап, сізді ашуландырады немесе жаныңызды ауыртады. Содан кейін мұны ұзақ мерзімді қарым-қатынаста болатын нәрсе ретінде қабылдаудың орнына, сіздің идеалды серіктес туралы иллюзияңыз қирап, көңіліңіз қалады.
Міне, мәселе қайда жатыр. Егер сіз компромисске жол берместен, романтизацияланған, кемшіліксіз қарым-қатынасты іздейтін болсаңыз, онда сізді көптеген келеңсіздіктер күтіп тұруы мүмкін, өйткені ешкім сіздің ойыңыздағы мінсіз адамның бейнесіне сәйкес келе алмайды.
Ал, егер жұптағы екі адам бәрін тағдырға артпай, бір-бірін таңдауды шешсе және бәрі әрдайым оңай және түсінікті бола бермейтінін түсінсе, онда олар өздерінің қарым-қатынасымен жұмыс істеуге ынталы болады. Өйткені олар бір-бірін лайықты түрде қабылдайды.
Бағалайтыныңыз соншалық, қиындықтарды бірге жеңуге дайын және сізді сүйетін адаммен болғаныңыз жақсы емес пе?
Сондай-ақ оқитындарыңыз
БАСҚАСЫ
ЖІБЕРІЛІМ
© UYATEMES.KZ